“Hiç Yoktan İyidir”
Tunç Ali Çam, Lale Delibaş, Tessa Knapp
30 Nisan – 5 Haziran 2010
Açılış 30 Nisan, saat 18.30
Tatar Beyi Sokak 27 Kuledibi Beyoğlu İstanbul
Galeri mekanı kadar sokağın karşışındaki bodrum katını da içine alan “Hiç Yoktan İyidir” başlıklı sergi, Tunç Ali Çam, Lale Delibaş ve Tessa Knapp’ın ‘boşluk’ kavramı etrafında dönen işlerinden oluşuyor. Sergideki işler kültürel kodlara, sistemlere ve sembollere başvurarak boşluğun, yokluğun ve ifadesizliğin olasılıklarını araştırıyor.
Hiçbir şey, hiçliği keşfetmekten daha zor değildir. İnsan aklının kavrayamadığı bu boyut, çağlar boyunca insanoğlunu karanlık mağralara, yüksek dağlara, çorak çöllere ve yoğun sislere doğru, varoluşu ve kendini keşfettiği sıradışı bir yolculuğa çıkardı.
Tessa Knapp’ın “Blink” (“Göz Kırpmak”) adlı video serisindeki işleri, “sis”i kendine özgü doğal bir fenomen ve boşluğun sözde göstergesi olarak adım adım betimliyor. “İsimsiz (4 motif)” doğal ortamında sisi gözlemliyor ve belgeliyor. Dört ortamda da sis engebeli kaya oluşumlarının üstünden geçiyor. Bazen hızlı, hafif ve süreksiz; bazen katı bir kütleymiş gibi yutarak, aşırı yoğun ve dayanıklı. Sisin düzensiz görünen yapısında, şekiller ve formlar kendilerini
açığa çıkarıyorlar. “İsimsiz (Erime)”de hafif bir sis, ormanın karanlık hatlarını tırmanıyor. Beyaz pus, silüetleri gizleyip açığa çıkarıyor. Böylece manzara sürekli bir değişim sürecindeymiş gibi görünüyor. Sonraki adımda Tessa Knapp sisi saf bir gösterim unsuru olarak inceliyor. “No Void” (Boşluk Yok) adlı çalışma, deneysel bir teknik kurulumla düzenlenmiş, karanlık bir stüdyoyu gösteriyor. İki projektör yavaşça açılıyor. Yapay sis, kara boşluk içinde yayılarak bir bulut gibi kabarıyor; sis yığınları ışık hüzmeleri içinde süzülüp sahneyi yeniden şekillendiriyor. Bu simulasyon, sahnede yavaşça hareket eden iki kameraman tarafından kaydediliyor.
Lale Delibaş’ın beyaz tuvalleri, farklı bir yaklaşım ortaya koyuyor. Monokrom arkaplandan belli belirsiz ve soyut biçimler beliriyor. Beyaz, formları yuttukça ya da tekrar özgür kıldıkça, onları muğlakta bırakıyor. Tuval üzerine dikilen ya da arka plandan yüzeye doğru itilen karakterler yan yana geldiklerinde kelimelere, kelimeler yan yana geldiklerinde ise Mevlana’dan metinlere dönüşüyorlar. “Hayatın Döngüsü” adlı video çalışmasında ise kıvılcımla buluşan mum yanmaya başlayarak bir yandan etrafını aydınlatıyor diğer yandan da eriyip kendini tüketerek zemine daha da fazla yaklaşıyor.
Serginin bodrum katında, Tunç Ali Çam bir bilgisayar algoritması ile oluşturulan bir gölgeyi yere yansıtıyor. “S-H-A-D-O-W” (g-ö-l-g-e) harflerinin gölgeleri, sürekli yer değiştirip olası tüm kombinasyonlar arasında geziniyor. “S-H-A-D-O-W” mekanda olmayan nesnelerin ve olmayan hareketlerin gölgesi olarak ortaya çıkıyor. Bodrum katının arka tarafındaki duvarda ise “Every thought has a god and a dog” (Her düşüncenin bir tanrısı bir de köpeği vardır) yazısı karanlıkta parlıyor.
—
„Better than Nothing“
Tunç Ali Çam, Lale Delibaş, Tessa Knapp
30 April – 5 June 2010
Opening 30 April, 6.30pm
Tatar Beyi Sokak 27 Kuledibi Beyoğlu İstanbul
In the gallery as well as in a basement space across the street the exhibition „Better than Nothing“ shows works by Tunç Ali Çam, Lale Delibaş and Tessa Knapp that circle around the concepts of void. Refering to cultural codes, systems and symbols the works in the show explore the potential of supposed emptiness, absence and nothingness.
Nothing is harder than finding „nothing“. This dimension that is not comprehensible for the human intellect repeatedly led back to barren deserts, dark caves, high mountains or in dense fog, not without or especially with the goal to discover something about oneself and the existence itself in such an exceptional state.
Tessa Knapp’s video works from the series “Blink” describe a gradual engagement with fog as a specific natural phenomenon and general symbol for alleged formlessness and emptiness.
“Untitled (4 motifs)” documents fog observations in natural landscape. In four settings draw fog passes rugged rock formations. Sometimes fast, light and ephemeral, sometimes extremely dense like a solid mass, impervious and swallowing. In the unordered structures of the fog forms and shapes reveal themselves.
In “Untitled (melting)”, which is shown in the basement, light mist ascends between the dark outlines of a forest. The white haze conceals and reveals silhouettes, so that the landscape seems to be in a process of constant change.
In a further step, Tessa Knapp examines fog as a pure staging element. The work “No Void” shows a dark studio situation in which the technique is arranged as in an experimental set-up. Two spotlights gradually fade in. Artificial fog puffs out like a cloud, slowly spreading into the black space, strands of fog float into the beams of light and reshape the stage. The simulation is observed by two cameramen who slowly move into the scene. Also suggestive of the ephemeral is the mantra which is written with pencil on the wall of the exhibition space in constant repetition.
The white canvases of Lale Delibaş constitute a different kind of approach. Apparitional and abstract forms emerge from the monochrome background. The White keeps structures vague, swallows them or gives them free again. Characters that are sewn on the whitely pure surface or pushing through from the backside, shape, become words and texts. These fragments are taken from the writings of the Sufi mystic Dschalal ad-Din Muhammad Rumi.
In her video work „Circle of Life“ Lale Delibaş loopes the flame of a candle slowly burning down to the ground, alternating with sparks that energeticly and randomly gleam in the dark.
In the basement Tunç Ali Çam projects a shadow generated by a computer algorithm. The shadows of the letters s-h-a-d-o-w are constantly changing and running through all possible combinations. The letters appear like shadows of objects that are not there, of movements that do not take place. On a wall in the back of the basement the writing “Every Thought has a God and a Dog” glows in the dark.
—
„Better than Nothing“
Tunç Ali Çam, Lale Delibaş, Tessa Knapp
30. April – 5. Juni 2010
Eröffnung 30. April, 6.30pm
Tatar Beyi Sokak 27 Kuledibi Beyoğlu İstanbul
Die Ausstellung „Better than Nothing“ zeigt im Galerieraum und im gegenüberliegenden Kellergeschoss Arbeiten von Tunç Ali Çam, Lale Delibaş und Tessa Knapp, die sich mit Konzepten von Leere befassen. In einem Bezugsrahmen von kulturellen Codes, Systemen und Symbolen zeigen die Arbeiten eine Annäherung an vermeintliche Leere, Abwesenheit und Nichts.
Nichts ist schwerer zu finden als Nichts. Diese dem menschlichen Verstand nicht erschließbare Dimension führte immer wieder in karge Wüsten, dunkle Höhlen, auf hohe Berge oder in dichten Nebel, nicht ohne oder gerade mit dem Ziel in so einem exzeptionellen Zustand etwas über sich selbst und die Existenz an sich erfahren zu wollen.
Tessa Knapps Videoarbeiten aus der Serie „Blinzeln“ bilden eine sukzessive Auseinandersetzung mit Nebel als konkreter Naturerscheinung sowie allgemeinem Sinnbild für vermeintliche Gestaltlosigkeit und Leere.
„Ohne Titel (4 Motive)“ dokumentiert Nebelbeobachtungen in natürlicher Landschaft. In vier Einstellungen ziehen Nebelschwaden an schroffen Felsformationen vorbei. Mal schnell, leicht und ephemer, dann wieder extrem dicht wie eine feste Masse, undurchdringlich und verschluckend. In den ungeordneten Strukturen des Nebels geben sich immer wieder Formen zu erkennen.
In „Ohne Titel (Schmelzen)“, das im Kellergeschoss gezeigt wird, steigt heller Nebel zwischen den dunklen Konturen eines Waldes auf. Der weiße Dunst verhüllt und legt Silhouetten frei, sodass die Landschaft einem Prozess ständiger Veränderung zu unterliegen scheint.
In einem weiteren Schritt untersucht Tessa Knapp Nebel als pures Inszenierungselement. Die Arbeit „No Void“ zeigt ein dunkles Aufnahmestudio, in dem die Technik wie ein Versuchsaufbau arrangiert ist. Aus der Dunkelheit blenden Studioscheinwerfer auf. Künstlicher Nebel breitet sich allmählich raumgreifend aus und fängt sich im Licht, zieht Schlieren und gestaltet so die Bühne. Die Simulation wird von zwei Kameramännern beobachtet, die langsam in Erscheinung treten.
Den Eindruck des Ephemeren vermittelt auch das mit Bleistift geschriebene Mantra, das sich in ständiger Wiederholung in die Wand des Ausstellungsraumes einschreibt.
Eine andere Art der Annäherung bilden die weißen Leinwände von Lale Delibaş. Aus den monochromen Bildflächen treten schemenhaft abstrakte Formen hervor. Das Weiß hält die Formen vage, verschluckt sie oder gibt sie wieder frei. Schriftzeichen, die auf den weißen Bildgrund aufgenäht sind oder sich von Hinten durchdrücken, gewinnen Kontur, bilden Wörter und nehmen Textgestalt an. Dabei handelt es sich um ausgewählte Fragmente aus den Schriften des islamischen Mystikers Dschalal ad-Din Muhammad Rumi.
In der Videoarbeit „Circle of the Life“ zeigt Lale Delibaş in einer Endlosschleife das Herunterbrennen einer Kerze, deren Lichtkegel langsam gen Boden sinkt, im Wechsel mit Funken, die energetisch und ungeordnet in der Dunkelheit aufglimmen.
In dem gegenüberliegenden Kellergeschoss projeziert Tunç Ali Çam einen Schatten auf den Boden, der von einem Computeralgorithmus generiert ist. Die Schatten der Buchstabenfolge s-h-a-d-o-w verändern sich ständig und durchlaufen alle Kombinationenmöglichkeiten. Die Buchstaben wirken wie Schatten von Körpern, die nicht da sind, von Bewegungen, die nicht stattfinden.
Auf einer Wand im hinteren Teil des Kellers leuchtet im Dunkel der Schriftzug „Every Thought has a God and a Dog“.
